Delen:
Take it offline!
This Education in Motion resource is also available as a printable PDF.
Downloaden PDF
Het heeft even geduurd, mijn verhaal 'kort' kunnen verwoorden. Het is namelijk nogal wat, je ziet zo ontzettend veel, het kost wat tijd dit te verwerken (zowel mentaal als fysiek).
De reis van ons leven
Deze voornamelijk liggende rolstoeler (die ook nog eens slecht kan zitten) ging op reis. Écht op reis, trans-atlantisch, een reis met drempels, een uitdaging én een droom. In het kader van de goede voorbereiding probeerde ik één en ander te regelen bij mijn leveranciers.
Ik had geluk, Sunrise kwam mijn kant op en keek mijn Quickie goed na. Aangezien mijn hoofdrolstoel elektrisch is en deze zeker niet in de huurauto paste moest ik op stap met nummer twee. Mijn stoel werd in een wig gezet en ik werd voorzien van een paar mooie voorwielen (het oog wil ook wat), welke ook nog eens praktisch waren. Iedereen blij!
Half juli vertrokken wij naar Schiphol voor de reis van ons leven. Zo licht mogelijk bepakt (ik ben toch een soort van gevalletje handbagage) en met zo min mogelijk koffers (ook met het oog op 'het moet allemaal wel in de auto passen'). Onze reis (met drie volwassenen en drie pubers) hadden we van te voren uitgestippeld en geboekt. Het reizen met stoel vind ik al stressvol genoeg. Het was dus mijn eerste vliegreis met rolstoel en ik vond het onwijs spannend!
Inchecken verliep zonder problemen, wij mochten via een speciale balie inchecken en werden vriendelijk door alle noodzakelijkheden geloodst. Ik mocht met mijn eigen rolstoel tot aan het vliegtuig en vandaar ging ik mijn vliegstoel in en mijn Quickie het ruim in.
Vliegen is afzien, zeker als je normaal vooral ligt. Kwestie van kiezen op elkaar en op je af laten komen. Ik vloog als Robocop, met braces om de handen en ook de knieën ingepakt. Het vergt wat extra douane tijd, ik blijf een speciaal geval.
Bloedje heet, maar oh zo mooi!
Amerika is fantastisch! Eenmaal geland waren de wielen van mijn stoel zoek (wat lastig rollen is). Geen paniek, ik werd in een mega formaat stoel gezet en op hoge snelheid over San Francisco airport gesjeesd (met de entourage achter mij aan rennend). Onze helper in nood kreeg ons in hoog tempo door de douane (nam overal voorrang) en naar de bagageband, waar mijn wielen gelukkig tevoorschijn kwamen (ze zaten in een wieltas). Binnen een half uur stonden we buiten en kon het écht beginnen.
Een werkelijk prachtige reis, die begon met een paar dagen stad. Een hop on/hop off bus bracht ons overal en mijn rolstoel was nergens een probleem (gelukkig kan ik wel kleine stukjes lopen). Manlief heeft mij overal naartoe gereden, bult op en weer af, het is te doen, maar het was wel pittig (ook voor mij, te weinig rust).
Daarna de auto ophalen op het vliegveld. Ik had een aantal keer gevraagd of het zou passen met zes personen en rolstoel, maar het ging dus niet. Gelukkig was er een grotere op speciale aanvraag en konden wij die meenemen! Een mega bak, maar hij zat echt heerlijk (zelfs voor mij). Iets om rekening mee te houden dus!
We toerden door Yosemite, langs Sequoia, door naar Death Valley en Las Vegas. Bloedje heet, maar oh zo mooi! Overal werd rekening gehouden met mij, ik heb nog nooit zoveel rolstoelvriendelijkheid ervaren!
In de National Parcs mochten wij met een speciale kaart achter de bussen aan rijden, geen gedoe met drukte, we konden volledig onze eigen gang gaan (ook een aanrader dus!). Langzaam reden we via Zion, Grand Canyon en de Route 66 naar Los Angeles.
Daar zijn we naar Universal Studio's geweest. Geen gedoe met rare opmerkingen, ik mocht overal vooraan in de rij, werd door ieder lopend figuur (Minions, Puss, Simpsons) omhelst, het was één groot pretpark feest. Zo anders dan hier in Nederland waar mensen jaloers lijken op je rolstoel.
Na LA zijn we via de kust terug gereden naar San Francisco en stapten we op het vliegtuig naar New York. Geen vriendelijk personeel, een hoop geschreeuw en volledig gefouilleerd (stel dat je wat in je braces verstopt), kostte wat tijd (en irritatie).
Hoog tempo
Eén dag in New York, druk, veel billen voor mijn neus, maar je loopt zo een serie in voor je gevoel. In hoog tempo de bruggen gezien, het 9/11 monument (bijzonder indrukwekkend) en Times Square. Daarna compleet en volledig gesloopt terug naar Nederland, waar alles klein is.
Ik heb nog steeds heimwee, vond het geweldig en ben ontzettend dankbaar dat ik dit mocht ervaren. Fysiek ben ik nog steeds niet terug op waar ik was, maar het was het zo waard!